still ill

Οι πιο δυνατοί

Καλοκαιράκι στο Γκάζι.Όμορφη βραδιά και η συναυλία που μόλις προηγήθηκε την έκανε ομορφότερη.Περιμένοντας για το encore με πλησιάζουν ένα αγόρι και μια κοπέλα.
"Σας ευχαριστούμε πολύ".
Δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν,δεν τους γνώριζα καν.Προσπάθησα να ανακαλέσω απ'την μνήμη μου κοινές μας στιγμές,αλλά μάταια.Προφανώς είχαν κάνει λάθος.
"Παιδιά,συγγνώμη,μάλλον με έχετε μπερδέψει με κάποιον άλλον."Δεν πείστηκαν,επανέλαβαν τις ευχαριστίες τους,σχεδόν με ευγνωμοσύνη αυτή τη φορά.Όταν τους ρώτησα για ποιο πράγμα με ευχαριστούν,μου απάντησαν με μια φωνή:"Για όλα αυτά που μάς δώσατε με το "Για πάντα" κύριε Παπαϊωάννου"!!!
Δεν είχα πιει κάτι άλλο εκτός από αλκοόλ,άκουγα καλά.Καλύτερα μάλλον την είχαν ακούσει τα δυο παιδιά,δεν μπορούσα να εξηγήσω αλλιώς πως,την σφαλερή τους εντύπωση.Ουδεμία ομοιότητα φέρω με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου,πώς ήταν δυνατό να πλανώνται τόσο;
Προσπαθούσα να τους εξηγήσω,άδικος κόπος.Όχι μόνο παρέμεναν αμετάπειστοι αλλά τους συγκινούσε περισσότερο η στάση μου,πιστεύοντας πως ήταν η έμφυτη αιδημοσύνη μου αυτή που με έκανε να μην ομολογώ την αλήθεια.Αισθανόμουν άσχημα που,έστω και άθελα μου,είχα οικειοποιηθεί την ταυτότητα ενός ταλαντούχου και αγαπημένου καλλιτέχνη,εισπράττοντας τον έπαινο για λογαριασμό του.Το παράξενο ήταν πως και γω είχα δει το "Για πάντα" και είχα νιώσει όπως τα παιδιά.Ήταν η πρώτη παράσταση της "Ομάδας εδάφους" που έβλεπα(ας όψονται οι αδεκαρίες των φοιτητικών μου χρόνων και μια άδικη φυλάκιση από έναν στρατόκαυλο ανθυπίλαρχο)και είχα μαγευτεί.
Στεκόμουν τώρα μπροστά σ'αυτά τα όμορφα παιδιά που με τρεμάμενη φωνή προσπαθούσαν να αρθρώσουν ένα ευχαριστώ.Ένιωσα έρημος μέσα στην ειλικρίνεια τους.Μπορούν τα αισθήματα τους να ισοσκελίσουν τον πόνο του καλλιτέχνη;Aν η δημιουργία σε βυθίζει σ'έναν κόσμο μακριά απ΄τους άλλους ανθρώπους,για να αναδυθείς μετά ξέπνοος στην επιφάνεια και να προβάλλεις την ομορφιά που αναζήτησες στην κατάβαση σου,είναι αρκετό αυτό που παίρνεις πίσω;
Μου ήρθαν στο νου οι λέξεις του Στρίντμπεργκ:Εσύ δεν πήρες τίποτα από εμένα,αντίθετα σκόρπισες πολλά απ'τα δικά σου.Και να γιατί ότι άγγιξες στάθηκε στείρο και χωρίς αξία για σένα.Ίσως αγαπητή μου,αν θέλουμε να 'μαστε λογικοί,σε τούτη τη στιγμή,εγώ είμαι η πιο δυνατή.
Τελικά δεν με πίστεψαν.Έφυγαν ευτυχισμένοι,με την αγαλλίαση που τους προσέφερε η εξομολόγηση της αγάπης.Εγώ κατευθύνθηκα προς την καντίνα,να πιω ακόμα μία pilsner.Δεν ξέρω γιατί,την βρήκα πιο πικρή απ'ό,τι συνήθως.

posted by still ill @ 10:57 PM